Zeereis naar Athene

De terugreis is vreselijk voor mij. Iedereen is in feeststemming omdat ze nog leven en ze zijn blij voor Ariadne. Ze gaat trouwen met een god! Ik ben alleen de enige die niet blij is. Ik ben niet blij dat Ariadne gaat trouwen met een god. Ik wil trouwen met Ariadne! Ik voel weer tranen opkomen en ik probeer ze te bedwingen. Naast mijn verdriet heb ik ook het gevoel dat ik iets vergeten ben. Één van de zeven meisjes ziet dat ik huil. Ze komt naar me toe en vraagt wat er is. Ik wil haar niet vertellen over Ariadne. Ik zeg maar gewoon dat het tranen zijn van blijdschap. Ze zegt dat ik dan niet meer moet huilen en gewoon mee moet doen. Eigenlijk wil ik dit niet maar ik doe het toch maar. Ik kan de hele reis alleen maar aan Ariadne denken. Iedereen verwacht van me dat ik super vrolijk ben maar dat kan ik niet. Toch houd ik me de rest van de reis bezig met het spelen van tikkertje. Want dat doet iedereen. Eigenlijk ben ik er na een tijdje wel klaar mee maar ik blijf doorspelen, zo hoef ik minder aan Ariadne te denken. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik iets vergeet. Ik heb het idee dat ik iets heel belangrijks vergeet. Maar ik denk er niet meer aan en ik denk aan mijn vader die bij thuiskomst op mij staat te wachten. Ik hoop maar dat we snel weer in Athene zijn. Na een paar dagen is het zover. Ik zie Athene! Ik ben heel erg blij als ik weer aan land kom.